What if money was no object? - Het verhaal van Eva

‘What if money was no object’? vroeg Alan Watts tijdens de minor Charismatisch Leiderschap die ik zeven jaar geleden volgde. Zo van: je ontdekt een passie, vervolgens hoef je nooit meer te werken want wat je doet is zo fantastisch leuk dat het niet uitmaakt of je er wel of geen geld voor krijgt. Bullshit. YAY it’s Monday onzin. Rete-irritant vond ik. Het frustreerde me. Tja, blijkbaar had ik daar iets te leren…

Ik geloofde simpelweg niet dat zoiets voor mij was weggelegd. Mijn leven was altijd best prima. HBO netjes afgerond, Master erachteraan. Toffe bijbaantjes. Ik vond het wel leuk, best interessant allemaal. Maar of dit ‘het’ nou was? Uhm - nee. Maarja, wat dan? Hoe weet je wat dan wel? Hoe pak je dat aan? Ik had geen idee. Ik kan best dingen, maar ik kan ook veel niet. Echt een expert ben ik niet ofzo, dus moet ik dat worden, maar ja in wat dan? Ik ga toch geen jaren investeren in iets waar ik niet zeker van ben? Toch bleef het idee van een moeiteloos leven steken, en daarom ben ik gaan zoeken.

Dat zoeken ging van af en toe stilstaan bij de ontevredenheid over mijn leven, naar steeds intensievere stappen. Zelfhulp boeken verslinden. Ik ging vier maanden alleen op reis (eenzaam, doodeng, confronterend). Ik begon aan een traineeship (intensief, spiegelend, leerzaam), ging aan de drugs en plantmedicijnen (hallucinerend, hemel en hel, verhelderend). Daar kan ik nog uren over doorlullen maar misschien kunnen we dan beter eens een kopje thee drinken (verveine of ayahuasca – whatever flows your boat).

Dankzij die zoektocht, heb ik mogen leren over wie ik ben en waarom ik doe wat ik doe. Ik vulde mijn leven met dingen omdat ik dacht dat het van me verwacht werd. Omdat mijn omgeving dat ook zo deed. Ik had blijkbaar de overtuiging dat ik nooit goed genoeg kon zijn met wie ik was. Het moest altijd beter, ik moest mijzelf altijd bewijzen. Ik keek vanaf kleins af aan op tegen mijn broer, zus en ouders en dacht: ‘als ik precies zo wordt als zij, dan mag ik er zijn.’ Met dat streven, verloor ik het plezier in alles wat ik deed.

Voorbeeldje: ik werd na jaren trainen eindelijk toegelaten tot (voor mij) dé danscrew van Nederland of misschien wel van de wereld. En ik vond het verschrikkelijk, omdat ik jaloers was en omdat ik mijzelf alleen maar aan het vergelijken was met professionele dansers. Ik had er geen lol meer in en heb toen twee jaar lang niet gedanst. Terwijl dansen sinds ik loop mijn uitlaatklep is. Gevolg: ongelukkig.

Na jarenlang zoeken, zijn onderweg een aantal dingen blijven hangen. Dat stilte mij rustig maakt. Dat in stilte alles wel goed is. Dat ik dans. Dat ik eigenlijk goed ben zoals ik ben, dat er niets anders hoeft. Dat ik dingen kan, en dingen niet kan en dat dat het is. Dat ik niets hoef te bewijzen. Dat ik er mag zijn precies zoals ik ben. Klaar. Ik heb geleerd de focus te verleggen naar wat ik goed kan, wat ik fijn vind. En dat maakt leven zoveel fijner. Leren en ontdekken in wat bij me past.

Vanuit die ruimte, kwam van alles als vanzelf op me af. Ineens hield ik avonturen en workshops. Alsof het leven me zetjes begon te geven omdat wat ik deed, klopte met wie ik ben. Het kostte me geen moeite, het was als vanzelfsprekend. De boel viel op zijn plek. Het paadje klopte, en elke stap die ik in die richting durfde te zetten, was als thuiskomen. Zonder precies te weten waar het paadje heen zou gaan.

Het was logisch dat ik ontslag nam bij het traineeship, en stapje voor stapje doe ik steeds meer wat nu past: mensen mee op avontuur nemen en Fluisterhuisjes organiseren. En ineens merkte ik: het maakt me niet uit wat men me hiervoor betaald, want ik doe het toch wel. Zo tof vind ik het. Oja, hoi Alan Watts.

Leven ervaar ik nu als surfen. Oefenen. Soms komt er een gigantische golf en val ik van mijn plank en word ik meegesleurd en voelt het als verzuipen in zout water. Zand dat schuurt en mijn bikinibroekje dat tussen mijn billen snijdt. Soms lig ik gewoon te chillen op die surfplank en dobber ik een beetje heen en weer. En alles daar tussenin.

Ik heb geen controle op de golven, dus ik geef me over en vertrouw op de oceaan en op mijn surf en zwem en dobber en drijfkrachten (en eventuele zwembanden of reddingsvesten).

Ik voel me extreem rijk. Ik heb een lijf dat werkt, eten, veiligheid en liefde. Wow, hoe bijzonder is dat? Wat een geluk dat ik hier ben geboren en dat ik dit mag ervaren. Zijn met wat er is. Het is goed zo.

Wil je de stilte van Eva ervaren? - Kijk op www.evennaareva.com