Onze eerste echte pelgrimshut-ervaring was meteen raak. Er waren naast ons drie andere mensen, waarvan 1 heftige snurker.. Na een slapeloze nacht stonden we om kwart voor 6 weer buiten. Gelukkig was het bakkertje in het dorp al open.. Als twee zombies begonnen we aan onze tocht. In het volgende dorp hadden we eerder al een bed geboekt in de pelgrimshut. Tenminste, dat dachten we.. Met de wetenschap van de snurker op onze hielen, wilden we toch even bellen om te horen of zij daar ook zouden slapen. Wat bleek; het hutje was überhaupt niet beschikbaar. Een eerdere secretaresse had ons verkeerd geïnformeerd, het hutje was al maanden geleden geboekt door een groep. Ineens hadden we op driekwart van de dag helemaal geen onderdak meer. Zucht. We besluiten ter plaatse maar even te kijken wat te doen.
Bij het binnenkomen van het dorp zijn onze snurkende vrienden al aanwezig. Zij hebben het enige, authentieke (lees: vervallen) hotelletje geboekt in het dorp. Met de aanblik van het gebouw, de wetenschap dat zij er ook slapen plus de hoge prijs, vinden we het geen aantrekkelijk idee voor de nacht.
Al de hele reis slapen we het beste in onze eigen tent, ons eigen huisje. Lekker veel frisse lucht & heerlijk wegkruipen in onze eigen slaapzak.
In en rond het dorpje is veel bebouwing en het opzetten van de tent niet zo’n goed idee, daarnaast zitten we vrij dicht bij een grote stad (Reims). Ik besluit een nummer te bellen uit ons boekje. Een vriendelijke meneer neemt op en ik leg in mijn beste frans uit dat we graag in de tent willen slapen omdat we afgelopen nacht een snurker hadden in de pelgrimshut. Of hij een plekje kent in het dorp waar we de tent veilig op kunnen zetten? Meneer vind het een grappig verhaal en blijkt ook nog een goede oplossing te weten. ‘Kom maar bij mij in de tuin, ik heb wel een klein plekje..’ We krijgen een adres door en lopen al zoekende door de een straatje. Wat blijkt, deze meneer woont in een oud Frans landhuis met een gigantische tuin én een schapenboerderij! We hebben hier dan wel geen gesnurk, maar de schapen kunnen er ook wat van, waarschuwt hij ons lachend. Of we niet gewoon in een kamer in het huis willen slapen? We wijzen het aanbod beleefd af.
De deur van het huis is open, we mogen door de keuken heen om van de (behoorlijk smoezelige) badkamer gebruik te maken. Na wederom een dag met 30 graden is de koude douche van harte welkom.
Als we om 20u net geïnstalleerd zijn in de tent beginnen inderdaad de schapen flink te blaten. We kijken elkaar geschrokken aan, dit wordt nog wat..
Gelukkig houden ze al na een paar minuutjes op en vallen we in een diepe, lange slaap.
De volgende ochtend worden we uitgenodigd voor het ontbijt. Een (soep)kom koffie en een opgepiept stokbroodje met huisgemaakte jam. We krijgen het familie fotoboek te zien met alle wandeltocht kiekjes. Ondanks dat het hele gezin fervente wandelaars zijn staat de camino er nog niet tussen. Of ze ooit de Camino zullen lopen? Misschien ooit. Voor nu vangt hij graag pelgrims op in nood. Of naja nood.. Ook als ze gewoon even wat slaap nodig hebben ;)